Gerard Grassere - “Nieuw Guinea”, Papoea man en vrouw, 40x53 cm, c1975, Nr 37/75. - Sold

Litho “Nieuw Guinea” van Gérard Grassère, 40x53 cm, abstract, c1975, Nr 37/75.
Prachtige litho, groot formaat 40x53cm, van de bekende Nederlandse kunstschilder Gérard Grassère (zie uitgebreide biografie hieronder).
Niet ingelijst. Op stevig papier.
Afmetingen afbeelding 30 x 40 cm. Met witte marges 40 x 53 cm.
Abstracte compositie. Man en vrouw uit Nieuw Guinea (Papoea's). Gemaakt n.a.v. zijn studiereis naar Nieuw Guinea in 1974.
Met de hand gesigneerd en genummerd rechtsonder.
Ca 1975.
In perfecte staat.
Porto 7,25 euro (binnen NL).

Biografie Gérard Grassère (Heerlen, 21 augustus 1915 - Den Bosch, 1993)
Gérard Joseph Grassère was een Nederlands kunstschilder. Hij voltooide zijn artistieke opleiding aan de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Later studeerde hij nog een tijd in Parijs. Eén van zijn belangrijkste leermeesters aan de academie in Antwerpen was Isidore Opsomer. Grassère ontwikkelde in zijn lange kunstenaarscarrière een geheel eigen stijl en was voortdurend op zoek naar vernieuwingen. Hij drukte zich, zeker in het begin, uit in een figuratieve - soms wat poëtische - expressionistische manier van schilderen. Later verruimt hij zijn palet en schildert hij voornamelijk abstract. Grassère had talrijke tentoonstellingen in binnen- en buitenland, kreeg veel bewonderaars en wist zijn studenten en cursisten enthousiast te maken voor de schilderkunst. In 1993 overleed Gérard Grassère in 's-Hertogenbosch.
Grassère schildert aanvankelijk landschappen en personen in een expressionistische stijl, enigszins verwant met het werk van de Vlaamse schilder Constant Permeke. In 1931 verhuist Grassère naar Eindhoven en komt in 1948 in aanraking met de Cobra, maar het had niet zijn voorkeur daar bij te horen. Hij raakt wel bevriend met kunstenaars van de Cobra als Jan Sierhuis, Eugène Brands en Lucebert. Later was Lucebert zijn buurman in Javea in Spanje. Grassère's werk heeft door de jaren heen dicht bij de stijl van de Cobra gestaan, maar zijn vormgeving en zijn kleurgebruik hielden echter zijn eigen herkenbaarheid en zijn persoonlijke stijl.
In de Eindhovense tijd ontstond ook zijn Mechanische Periode, die zich nog zou voortzetten toen hij in de jaren vijftig in Utrecht ging wonen. Grassère werd gefascineerd door de machines die in fabriekshallen een eigen, geheimzinnig leven schenen te bezitten. Hij nam die machines in zich op en gaf ze in gedachten eigen vormen en kleuren. Dit mondde uit in een reeks non-figuratieve schilderingen.
In de jaren vijftig komt Grassère in aanraking met de schilder Otto van Rees, en wordt bevriend met hem. In die tijd hield Grassère zich ook bezig met de oprichting van de groep ‘De Progressieven’, als een soort verzet tegen de gezapigheid van het Utrechtse kunstklimaat. Deze groep had maar een kort bestaan, en heeft geen grote invloed op de kunstgeschiedenis in Nederland gehad. De schilder Engelbert L'Hoëst was onder andere lid van deze groep, waarvan Grassère secretaris was. Andere leden waren Jan Stekelenburg, Douwe van der Zweep, Luigi de Lerma en Antoinette Gispen. In 1954 hadden zij een gezamenlijke expositie in het Centraal Museum Utrecht. Grassère ontwikkelde zich verder en schilderde steeds meer op een expressionistische, bijna abstracte manier, zonder zijn eigenheid te verliezen. Zijn kleuren en zijn vormen bleven steeds in harmonie met elkaar, en zijn exposities trokken steeds meer bewonderaars. Soms hield hij ook wel samen met zijn vrouw Len Peperkamp exposities, die abstracte, keramische plastieken maakte.
In 1963 maakte Grassère kennis met de poëzie van de Zuid-Afrikaanse dichteres Elisabeth Eybers. Hij bewonderde haar poëzie en had ook een ontmoeting met haar. Geïnspireerd op haar cyclus Balans maakte hij twintig schilderijen, die in Nederland en in het Pretoriase Kunsmuseum in Zuid-Afrika werden geëxposeerd. Er volgde een opdracht voor een wandschildering in een kerk in Zuid-Frankrijk. Het lukte hem om prachtige fresco's aan te brengen in een mengvorm van figuratief en abstract schilderen. In 1974 reisde hij naar Papoea-Nieuw-Guinea. Daar trok hij rond en bezocht stammen die nog ongeveer in het stenen tijdperk leefden. Dit boeide hem enorm en het leidde tot een aantal materieschilderingen met toepassing van natuurlijke materialen als jute, zand, stenen en schelpen.