Kamagurka - Litho: Sonsbeek - 1993 - Sold

Litho van kamagurka, vervaardigd voor grafiekmap twee (van drie) voor Sonsbeek 1993. Nummer: 28/60. Afmetingen werk: H50 x b65cm. Afmetingen voorstelling: H58 x b48cm. Het werk is rechts onderaan, met potlood, gesigneerd door de kunstenaar. De authenticiteit van het, aangeboden, werk wordt volledig gegarandeerd. Een certificaat van echtheid kan, op aanvraag, worden gemaild.


Kamagurka, pseudoniem van Luc Charles Zeebroek, (Nieuwpoort, 5 mei 1956) is een Belgisch cartoonist, theater- en televisiemaker en allround kunstenaar. Kamagurka staat bekend om zijn absurde cartoons en tv-shows. Hij heeft weinig vaste stripfiguren, maar Bert en Bobje zijn de bekendste. Ook schrijft hij de scenario's voor Herr Seeles strip Cowboy Henk.

• Biografie

Kamagurka studeerde achtereenvolgens Kunstonderwijs in Brugge en later Kunst aan Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Die laatste studies hield hij echter voor bekeken nog voor hij zijn diploma haalde.

Hij werd bekend in België door zijn werk als cartoonist in het weekblad Humo. Geïnspireerd door de absurde en choquerende strips en cartoons van Robert Crumb, Roland Topor en het controversiële Franse blad Hara-Kiri introduceerde hij soortgelijke tekeningen in Vlaanderen.

Tijdens een schoolreis in Parijs besloot Kamagurka naar het redactiegebouw van het blad Hara-Kiri te gaan. Hij zou er als twintigjarige tweewekelijks blijven terugkeren om er dan drie dagen lang te blijven. Kamagurka beschouwt dit nog steeds als zijn echte opleiding en basis voor de rest van zijn carrière.

In 1972 debuteerde hij als cartoonist in De Zeewacht. Drie jaar later werd hij met steun van Guy Mortier vaste cartoonist voor het blad Humo. In die eerste jaren ontving het blad tientallen kritische lezersbrieven waarin Kamagurka's cartoons werden aangevallen, omdat men ze niet begreep of omdat men ze te "vulgair" vond. Hierdoor werd hij een cultfiguur. Tegenwoordig is hij een vaste waarde in het blad.

Cowboy henkKamagurka en Herr Seele (1982)

Sinds de jaren 80 maakte hij ook een aantal cartoons met Herr Seele, met wie hij ook verschillende radio- ("Studio Kafka", "Kamagurkistan") en televisieshows gemaakt heeft (Lava, Johnnywood, Wees blij met wat je hebt en Bob en George). Sinds 1981 maken zij ook samen de strip Cowboy Henk, waarvoor Kamagurka de grappen bedenkt en Seele de tekeningen verzorgt. Dagelijks verschijnen de Kamagurka-cartoons in de kranten Het Laatste Nieuws en het NRC Handelsblad. Met deze strip wonnen Herr Seele en Kamagurka in 2014 de Prix du Patrimoine op het Festival van Angoulême[1] met een compilatie-album.

Kamagurka maakt niet alleen cartoons, maar schildert ook nog en maakt theatervoorstellingen, waarmee hij door Vlaanderen en Nederland trekt. Zijn bekendste typetje is Kamiel Kafka, een in lange jas en muts met oorwarmers rondlopende man. De figuur droeg meestal absurde filosofieën en gedichten voor. Zijn bekendste uitspraak was "Dit is Kamiel Kafka, dit is Kamiel Kafka en ik ga het geen twéé keer zeggen", en aan het einde besloot hij met "Dit was Kamiel Kafka".[2]

Hij bracht begin jaren 80 ook enkele singles uit zoals Constant Degoutant, Marjoleintje, Een klein leger, maar een dik leger (1981) en het door de openbare omroep gecensureerde Weg met Boudewijn. Leve Fabiola. Hij noemde zich en zijn begeleidingsgroepje Kamagurka en de Vlaamse Primitieven. Hij ontwierp ook zelf de hoezen. In opdracht van Raymond van het Groenewoud illustreerde Kamagurka ook de hoes van diens album Nooit meer drinken (1977) en Kamiel in België (1978). Hij tekende ook de hoes van het All Ears-album Foamy Wife Hum (2003).

In 1995-2000 presenteerde hij op Studio Brussel het radioprogramma Studio Kafka en vanaf 2002 op diezelfde zender samen met Tomas De Soete Kamagurkistan.

In 2000 bracht hij een nieuw album uit getiteld Oh Sabrina, wat heb je met mijn snor gedaan? met singles als het gelijknamige titelnummer en Nee, mijn lief: je bent niet te dik.

Vanaf 2002 leverde hij ook bijdragen aan De laatste show. In 2005 had hij ook een theaterproject met Jules Deelder: Kamadeeldra.

In het tv-seizoen 2006-2007 verzorgde hij voor Man bijt hond de rubriek "De grens".

In oktober 2009 werd bekendgemaakt dat hij deel ging uitmaken van de negenkoppige jury in het nieuwe seizoen van De Slimste Mens. In diezelfde maand werd hij bekroond op de Frankfurter Buchmesse met de speciale Bernd-Pfarr-prijs in de categorie stripverhalen. De jury beoordeelde hem als "een guerrillacartoonist die zich op humoristisch gebied begeeft waar geen mens zich voordien gewaagd heeft".

Hij is twee keer getrouwd en heeft drie kinderen uit zijn eerste huwelijk waaronder Bruno en Sarah Yu Zeebroek

SchilderkunstAan het werk voor Kamalmanak

In 2008 ondernam Kamagurka een project genaamd Kamalmanak, waarbij hij iedere dag een schilderij schilderde, in totaal dus 366 schilderijen, want 2008 was een schrikkeljaar. Het is tevens de titel van het boek waarin deze werken staan afgebeeld. Het project werd gesponsord door de zakenman Marc Coucke, lid van de raad van bestuur van het bedrijf Omega Pharma. Coucke is een kunstliefhebber en een groot bewonderaar van Luc Zeebroek. In deze schilderijen probeerde Kamagurka de werkelijkheid te bekijken met een gezonde dosis absurde humor. Hij haalde zijn inspiratie bij diverse kunststromingen, zoals het kubisme en popart. Hij had hiermee de bedoeling een internationale doorbraak te maken.

Hij bleef hierna verder schilderen in dezelfde trant, maar met dit verschil dat hij elke dag schilderde en niet meer elke dag een schilderij maakte. Hij maakte een reeks die hij "Veluxart" noemde, omdat het behandelde thema zich telkens nabij een dakraam bevond. Hij schilderde een aantal stripfiguren (Kuifje, Smurf, Batman) of tekenfilmfiguren (Mickey Mouse, Goofy, Popeye, Fred Flintstone, Meneer de Uil) in een stijl die hij Neokubisme noemde. Hierbij probeerde hij zich voor te stellen hoe Picasso, Georges Braque of Juan Gris die onderwerpen zouden behandeld hebben.

Een andere richting die hij beoefende noemde hij het "accidentalisme". Hij maakte een portret van een onbekend persoon, zoals hij die met zijn "geestesoog" zag. Daarna vroeg hij op de televisie wie hierop geleek en, eigenaardig genoeg, was er wel telkens iemand die de gelijkenis kon bevestigen per foto.

Een andere reeks noemde hij de "Spiegeleipaintings": een kip boven op de dooier van een spiegelei. Hij werkte dit thema verder uit en verving de kip door bijvoorbeeld de drie kruisen op de Golgotha of door een ander spiegelei.

Zijn kunst gaat werkelijk alle kanten op, zoals een staatsieportret van Koningin Beatrix met stoppelbaard. Want, volgens de kunstenaar, "als je lang genoeg wacht wordt een koningin vanzelf een koning". In andere schilderijen geeft hij een knipoog naar Piet Mondriaan of Peter Paul Rubens of verwerkt hij het thema van een ander schilder tot een origineel thema in eigen werk, zoals Le déjeuner sur l'herbe van Édouard Manet tot Déjeuner sous l'herbe.