Jaap Wagemaker - houtdruk 1927 - Vendu

Jaap Wagemaker –houtdruk 1927
Houtdruk op flinterdun papier 26,5 x 25,5 cm
In lijst 43 x 37 cm met nog originele oude glas
Gesigneerd in de druk Janus W ’27 (signeerde tot 1940 met Janus, bron RKD)
Gedocumenteerd in Aarde in verf, Jaap Wagemaker schilder van het elementaire, blz 213
Goede staat gezien de leeftijd

Jaap Wagemaker schilderde aanvankelijk de zichtbare wereld, weliswaar in een expressionistische stijl, waarin de invloed van de Belgische expressionist Constant Permeke duidelijk aanwijsbaar was, later was het de meer poëtische Herman Kruyder die invloed op zijn werk kreeg. Rond 1930 heeft Wagemaker een tijdje in Parijs geleefd en gewerkt samen met de schilder Piet van Egmond. In die tijd begon hij daar op de rommelmarkten etnografica te verzamelen. Tijdens de oorlogsjaren 1940 –1945 weigerde hij lid te worden van de door de Duitsers ingestelde Kultuurkamer en kon die jaren zodoende niet exposeren.

Na de oorlog verhuisde Wagemaker naar Amsterdam en kreeg aldaar een atelier in het complex aan de Zomerdijkstraat. Qua stijl onderging hij zoals zoveel andere kunstenaars in die jaren de invloed van Picasso. Vervolgens werd hij wel geboeid door Cobra via Anton Rooskens en Corneille, maar ontdekte al doende dat daarbinnen niet zijn wijze van uitdrukken te vinden was. In 1952 trok hij met zijn vrouw Didi van der Meer naar Parijs. Hier raakte hij in de ban van het werk van Jean Dubuffet, Fautrier, Wols en de andere materieschilders. Ook het werk van de Italiaan Burri die vaak zijn kunst uit jute en gips opbouwde en de Spaanse schilder Antoni Tàpies met zijn 'muur'schilderijen hadden grote invloed op de latere kunst van Wagemaker en bleven lange tijd voor hem een inspiratiebron. In 1958 en werkte een tijdje in het atelier van Kees van Bohemen in Parijs. Hier leerde hij de Vlaamse materieschilder Bram Bogart kennen.

Wagemaker kreeg succes in Duitsland na een tip van Anton Rooskens; zijn werk sloeg daar aan. Ook maakte hij hierdoor kennis met de Duitse materieschilders uit die jaren, Emil Schuhmacher en Dahmen. Vanaf 1955 groeide de erkenning voor zijn werk in Nederland. Hij exposeerde regelmatig in het Stedelijk Museum van Amsterdam en in het Haagse Gemeentemuseum. Zijn werk werd onder andere door Willem Sandberg in Amerika naar voren gebracht en in 1962 nam hij deel aan de Nederlandse kunstinzending voor de Biënnale in Venetië. In 1966 ontving hij de gouden medaille van de Biënnale van Florence.